Voor iemand die nauwelijks
tv kijkt, vliegen nieuwe liefdes via de ether toch opmerkelijk snel mijn leven binnen.
Ik verwelkom slechts kwaliteit en daarmee blijft mijn beeldbuistijd beperkt tot
sporadisch een kunst-, kook- of natuurprogramma. En dan nog, de eigen
ervaring gaat voor de tweedimensionale. Maar goed, een mens kan niet 24/7 in touw
zijn. Werd ik twee weken geleden nog bevangen door de bebaarde bejaarde Charles
Koechlin in het muziekprogramma Vrije Geluiden (column 19 november). Deze week werd ik verliefd op Oli. Een 22 jarige kok die meedoet aan het BBC programma MasterChef: professionals. Tussen de testosteronbonken houdt hij zich zeer goed staande met zijn ietwat naïeve uitstraling. Olijke Oli met zijn open blik. Geen zucht naar macht. Geen hang naar dwang. Slechts een intrinsieke drive om te koken met liefde voor het eten. Hij is volledig zijn kwetsbare zelf en daardoor zo sterk. Fantastische vent, ik ben fan. Een waar genot om naar zijn kookkunst te kijken, laat staan hoe het proeven zou zijn. Van zijn kookkunst dan hè.
