maandag 21 januari 2013

column: Skibroek


Ik ben afgelopen week getest. Hoe gaat u om met stress? Score: eenmaal geslaagd, eenmaal gezakt.
Donderdag rij ik naar Rotterdam. Tijdens mijn inhaalmanoeuvre op de snelweg seint een vrachtwagen. Meteen ben ik scherp op vreemde luchtjes en geluidjes die mijn auto zou kunnen gaan produceren. En jawel hoor, ineens gaat de blazer keihard. Het vermogen van de motor neemt af, ik schakel terug en het razen stopt. Dan blijkt dat alles is gestopt. Kut.
Knipperlichten aan en met 120 km per uur ziet de besneeuwde vluchtstrook eruit als een ongewenste slipbaan. Ik laat de auto uitrollen, ga rustig de vluchtstrook op en rem af. Ik sta stil en prijs mezelf een schattige Niki Lauda in mijn gebloemde jurkje met panty. Best koud. Maar een slimme meid is op haar toekomst voorbereid, dus uit de kofferbak tover ik mijn skibroek tevoorschijn. Ik bel met de ANWB, maak grapjes met de dame bij de alarmcentrale. Terwijl ik in de sneeuw wacht op de calamiteitendienst doe ik een intervaltraining op de plaats en hou me zo heerlijk warm. De man van het wegsleepbedrijf gooit me niet, zoals het hoort, bij het eerstvolgende tankstation af want hij komt praktisch langs mijn garage, zegt hij. En zodoende draag ik nog geen uur later de autosleutels over aan de automonteur. Mijn auto blijkt tegen alle verwachting in nog te maken ook.
Zaterdagnacht kom ik thuis en heb geen warm water meer. De CV doet het nog tot zondagochtend. Het teveel aan alcohol en tekort aan slaap hebben een vernietigende uitwerking op mijn pril ontwikkelde incasserings- en relativeringsvermogen. Mopperend hijs ik me weer in mijn skibroek en terwijl de wereld wit is, zie ik alles zwart. Ik stink nog naar zweet ook. De CV hangt in een balkonkast en vóór de leidingen bevriezen met deze aanhoudende vorst, MOET hij vandaag gemaakt worden. Ik snap geen reet van techniek, dus ben afhankelijk van een ondernemer die op zondag een storingsdienst draait. Ik haat het om afhankelijk te zijn. Ik haat onderhandelen met ondernemers. Helemaal op zondag. Ik voel me bij voorbaat al in het nauw gedreven. Stress. Waarom is er niemand die dat voor me oplost? Waarom moet ik ALTIJD ALLES zelf oplossen? Boos. En aangezien aanval de beste verdediging is, krijgt de beste man op zondagochtend een labiel en narrig wijf aan de telefoon. Moi. Kille uren later en na koud gemopper van beide kanten doet alles het weer.
Conclusie:  mijn skibroek is ten alle tijden warm.