dinsdag 24 december 2013
vrijdag 20 december 2013
zeeschuim fotogedicht
lillend, rillend, trillend wacht het schuim
neemt de zee of de wind haar mee
dan een dans over het zand
tot zij uiteenspat
dinsdag 10 december 2013
cursiefje: Jack
Bekentenis: ik ben verliefd op Jack van een paar deuren
verderop. Hij is van het type stoere macho, maar ondanks al zijn bravoure
draalt en draait hij wel erg lief om me heen. Daar smelt mijn vrouwenhart van.
Zijn aanraking is speels en tegelijkertijd heeft het iets dwingends. Weet je,
eigenlijk wil hij gewoon te graag. Dat is zo schattig.
Als ik de straat in kom, doet hij net of hij mij niet
ziet en ik doe hetzelfde. Terwijl ik natuurlijk wel door heb dat hij me achter
de bosjes langs voorbij rent en zich achter het muurtje bij de voordeur van de
flat verstopt. Tot ik daar langs loop en hij met vier poten in de lucht
tevoorschijn springt, nog net niet “TADAA!” roepend. Waarna hij me spinnend in
de armen valt. We hebben echt iets bijzonders. Dacht ik.
Laatst vergezelde Jack me na een kroel- en stoeisessie naar
de afvalcontainers aan het eind van de straat. Kijk, dan is het echt dik aan
als je samen het vuilnis wegbrengt. Maar toen parkeerde er een dikke Range Rover.
Er stapte een man uit en die liep langs de bosjes naar het muurtje bij de
voordeur. Jack aarzelde geen seconde, keerde zich om, schoot achter de bosjes langs en sprong met
vier poten in de lucht tevoorschijn toen de man het muurtje passeerde. Ik liep in
mijn eentje verder naar de afvalcontainers, smeet de vuilniszak erin en gooide
met een harde knal de klep dicht.
zondag 8 december 2013
zaterdag 2 november 2013
Insecten-integriteit
Hoe kan ik zo vertederd raken en direct daarna zo’n wreedheid begaan? Op het filmdoek zie ik een levensgrote mestkever met een bolletje mest stoeien om hem op de juiste plek te krijgen. Net een klein mannetje dat onvermoeibaar sjouwt, omvalt en weer doorgaat tot hij het bolletje uiteindelijk aan een doorn geregen heeft. Twee parende slakken laten zien wat slome slow sex is. De bieb van Utrecht schotelt ons, in het kader van Nederland Leest, een cultureel programma voor rond Erik of het klein insectenboek van Godfried Bomans. Schrijvers van De Vorlesebühne vertellen grappige korte absurdistische verhalen over insecten terwijl het Genetic Choir hier en daar opduikt en zich er al zingend doorheen improviseert.
Alle sprekers
aan tafel, mannen op dat moment, bekennen rond hun negende levensjaar voor bioloog
gespeeld te hebben. Midas Dekkers is er nooit mee gestopt. Zij onderzochten de
verdere wandel van hun object, te weten een insect, na het verwijderen van een
of meer poten. Dichter Ingmar Heytze blijkt de enige niet sadist aan tafel. Een
journaliste schrijft een boek over sex en dieren en toont met een grappig
filmpje dat huisstofmijten sexuele schoften zijn. Ze hebben een mesvormige
piemel komt en die steken ze zonder pardon op een willekeurige plek in het
lichaam van een vrouwtje. Zij wordt doorboord en het sperma in haar bloedbaan
opgenomen. Klaar is Kees. Het vrouwtje heeft wel een geslachtsorgaan, maar Kees
laat dat volledig onbenut. Kees pakt trouwens ook andere mannetjes met zijn
mespik. Wanneer dat andere mannetje dan later een vrouwtje spiest, zit Kees
zijn zaad er automatisch bij. Schoften inderdaad, maar ik dwaal af.
Een
wetenschapper, die ook een insectenkookboek heeft geschreven, zegt dat het eten
van insecten heel milieuvriendelijk is. En dat het ook geschikt is voor mensen
die vegetariër zijn vanuit de overtuiging dat zij dieren geen pijn willen doen. Onderzoek wijst immers uit dat
een sprinkhaan gewoon dooreet terwijl zijn achterlijf door een ander dier wordt
opgegeten. Aan het gedrag van een insect valt dus niet af te leiden dat hij
pijn ervaart. Ondertussen maakt de kok een insectenhapje klaar: een sprinkhaan,
zonder vleugeltjes en pootjes, wordt gemarineerd en kort in een vuurtje
geroosterd tot hij lekker knapperig is.
Midas Dekkers
vindt het logisch dat een man die een insectenkookboek schrijft, zegt dat insecten
geen pijn voelen. ‘Dat niet bewezen is dat ze pijn ervaren, wil niet automatisch
zeggen dat ze geen pijn hebben’. Hij haalt de film aan die de hele avond op de
achtergrond draait met prachtige close-ups van insecten. Beelden die me
regelmatig verwonderd doen glimlachen. ‘Een beestje dat het voor elkaar krijgt
om als een van de weinigen uit al die eitjes te komen, een aantal keer te
vervellen en te ontpoppen… Nou, zo’n beestje verdient het om te leven’, besluit
Midas. Ik ben het volmondig met hem eens.
Hoewel, net
in de pauze stond ik nog met mijn mond vol tanden. Die in insecten beten. De
sprinkhaan smaakte trouwens naar zeewierchips. De geroosterde meelwormen op
herfstgroenten gaven een crunchy bite aan het hapje, maar waren te klein om hun
smaak echt te kunnen proeven. Maar hoe dan ook. Mijn culinaire curiositeit won
het grif van mijn insecten-integriteit. Sorry sprinkhaan.
maandag 28 oktober 2013
woensdag 16 oktober 2013
vrijdag 4 oktober 2013
donderdag 3 oktober 2013
woensdag 2 oktober 2013
dinsdag 1 oktober 2013
maandag 30 september 2013
zondag 29 september 2013
zaterdag 28 september 2013
vrijdag 27 september 2013
donderdag 26 september 2013
woensdag 25 september 2013
maandag 23 september 2013
watersnelweg
gekabbel wordt golfslag
een schip passeert
geen lawaai
geen strepen
slechts licht, water en schepen
zondag 15 september 2013
vrijdag 13 september 2013
woensdag 28 augustus 2013
dinsdag 27 augustus 2013
woensdag 21 augustus 2013
avondwandeling langs de Mark in beeld en taal
de zomeravond is klam
geur van gemaaid gras
verderop een appelachtige geur van springbalsemien
krekels ratelen in het ritme
van een rond sproeiende tuinslang
donderdag 15 augustus 2013
dinsdag 13 augustus 2013
zondag 4 augustus 2013
Beestachtig lekker
Ik eet
nauwelijks vlees en vis. En als ik de keuze heb, dan biologisch-dynamisch en
duurzaam gevangen. In mijn beleving is dat meer in het ritme van de natuur. In
mijn beleving dan hè. De werkelijkheid is natuurlijk dat we al eeuwen de natuur
beheersen. Gemak dient immers de mens.
Hoe ver staan
we inmiddels af van de natuur? Het principe dat je mag eten wat je nodig hebt,
mits je het zelf hebt gejaagd en gedood, zou ik graag naleven. Maar we zijn een
stelletje watjes. Zo vertelde ik iemand eens dat we op vakantie kreeften
opdoken en deze meteen aan het strand in een grote pan bereidden. Hij keek me
ontzet aan, ‘je kookt een levend dier’. Hij vond het niet kunnen. Ik vroeg hem
of hij vegetariër was. ‘Nee’. Ik vroeg of hij zijn vlees bij de biologische
slager kocht. ‘Nee, in de supermarkt. Hoezo?’. Ik vroeg hem of hij dan ooit had
gehoord van de bio-industrie. Ja sorry hoor, wat is nou erger: een kreeft die
de pech heeft uit het leven gevist te worden of een dier dat geboren wordt in
een productieproces en slechts dient als consumptiemateriaal?
Maar ook een biologisch-dynamisch
boerenbedrijf is productie- en consumptiegericht. Neem bijvoorbeeld de kip. Ook
al is het een biologisch-dynamische kip, het is en blijft een keiharde productiekip.
De plofkip wordt in zes weken klaargestoomd voor consumptie. De biologisch
dynamische kip krijgt haast een verdubbelde levensduur van maar liefst elf
weken. Wat een feest, elf hele weken. Terwijl een kip een jaar of tien kan
worden. In de Belgische gemeente Gooik hebben ze de gesubsidieerde afvalkip.
Voor €3,50 koop je bij de gemeente een afvalkip, deze kip eet al je groente en
fruitafval op. Wat de gemeente dan weer kosten op GFT bespaard. Jij krijgt als
dank een eitje, en hoe gezonder jij eet des te lekkerdere eitjes jij krijgt. Kijk,
dat maakt je ook nog eens bewust van de cyclus van de voedselketen. En na een
aantal jaar kun je een antibiotica vrije biologische kip in de oven stoppen,
als je Jip de kip tenminste durft te (laten) slachten. Dat vind ik nou een
“normale” manier van omgaan met dieren.
Jawel, noem
mij maar een idealist en een romanticus. En ik weet wel dat ik geen natuurmens
ben, daarvoor ben ik een te grote angsthaas en te veel een stadsmeisje. Ik kan
geen dier doden. Maar toch, ik heb moeite met onze louter rationele, productie-
en consumptiegerichte manier van omgaan met dieren. Alsof het geen levende
wezens meer zijn. Alsof ze niet ooit ook een plaats in de voedselketen hadden,
die verder reikte dan zo snel mogelijk te dienen als ons voedsel.
maandag 15 juli 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)