foto's water & wolken

foto's water en wolken

beeldgedicht foto mist

mistige stilte

wuftige witte

donzige dofte

omsluiert mij

tot

spattende spetters

stijgende gans

kwaterende watervogels

twinkelend weerklinken

als

geënsceneerd geluidfragment

 

beeldgedicht: Idoine van Bernard Frize (De Pont)

 

vlakken pastel waar fijne lijnen

 

zwichten      zoete        streep     stroperig     geur

in            dromen       na         gelijk        na

zachte        wachtend     streek     wijn          kleur

hoeken        wijken                  in          
                             
                                            kristal

vermengd als in een verfijnde curry

 

 

foto's: en wat zeg je dan? Dankjewel mooie koe

foto's water

 

column: Zuurdesembrooddebacle

Ik had het natuurlijk al kunnen weten toen ik die getallen zag. Getallen en ik zijn geen valide variabelen. En die getallen luisteren ook nog eens pietje precies en beïnvloeden elkaar. Hogere natuurkunde zeg maar. Het is dat ze in Einsteins tijd allang brood aten, anders had hij het zeker te weten uitgevonden. Het was overigens een Egyptische slaaf die 1.500 jaar voor Christus bij toeval zuurdesem ontdekte. Hij moffelde deeg van de dag ervoor, niet opgeruimd en inmiddels zuur geworden, bij het nieuwe deeg. Resultaat: een verbluffend luchtig brood en vele complimenten.  

Ik ging de uitdaging aan: zelf zuurdesembrood bakken. Want wat is er nou lekkerder dan de geur van versgebakken brood? Die knapperige krakende korst, het lauwwarme luchtige deeg waar koude gezouten roomboter langzaam op smelt. En ach, die getallen. Het zou vast wel meevallen. Zuurdesem maken neemt tenslotte ruim een week in beslag. Alle tijd om het recept als een soort mantra te herlezen. Op een zekere dag moest er ¾  zuurdesem uit en ik las tot ¾. Fatale fout nummer 1. De dag voor het bakken bedacht ik dat zuurdesem op kamertemperatuur vast beter zou zijn en haalde hem uit zijn vertrouwde koelkast. Fatale fout 2.  Denk ik, zuurdesem schijnt namelijk niet zo van temperatuurwisselingen te houden. Nou ja, en toen stapelden de fatale fouten zich tijdens het bakproces op: het water moest precies 22 graden zijn (doe dat maar eens zonder thermometer), het zuurdesem was plots veel dunner dus ik besloot minder water te gebruiken, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ach al dat gelul over exacte temperaturen en eenheden. Ik besloot de eerste intuïtieve broodbakker te worden. Een glansrijke toekomst als broodfluisteraar was voor mij weggelegd.

Ik vermaakte me prima, alsof ik op de kleuterschool met de zandtafel en de watertafel tegelijk mocht spelen. Alles mengen met je handen, ondergrond besmeren met olie, bestuiven met bloem, deeg kneden, vouwen, doekje erover en laten rusten, weer deeg kneden, vouwen, doekje erover. Lekker trutten. Maar toen lieten de fatale fouten zich onherroepelijk gelden. Mierenneukers. Het deeg moest rijzen en dat deed het dus niet. Om 22:00 uur besloot ik er maar beslag van te maken.  Bakpoeder, melk, ei, kaneel, rozijnen, abrikoos, bruine suiker erdoor en dat op hoop van zegen in een taartblik en hup de oven in. Resultaat: een broodtaart waar hard geworden stopverf nog luchtig bij is. Ach, kijk zelf maar en zoek de overeenkomsten.

foto ijs & blad

foto's: MAS Antwerpen

 

 

 

 

 

blogbericht: Blauwdruk van het leven

Vannacht droomde ik dat iedereen bij geboorte een blauwdruk meekrijgt. En dat het de kunst in het leven is om je activiteiten zoveel mogelijk te laten samenvallen met jouw blauwdruk.

Een blauw schaaltje met bloem (dat ik nu overigens dagelijks gebruik om zuurdesem te maken, dus enige toekomstvoorspellende waarde acht ik zo goed als nihil) stond in die droom symbool voor mijn blauwdruk. Een minischilderij, inclusief bloem, prijkt dan nu ook tussen de familiefoto’s aan de wand in de gang. Opdat ik niet vergeet ;-)

blogbericht: Anish Kapoor in De Pont

Suppoost: opzij, opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats

Wij: We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan

Suppoost: U moet 1 meter afstand houden!

Tja, en dat is moeilijk bij het werk van Anish Kapoor. Heel. Erg. Moeilijk. De geometrische vormen, sommigen gekleurd met puur pigment, spelen optische spelletjes met je brein. Dat roept gewoon om aanraking en onderzoek. Maar ook zijn blinkende sculpturen, al dan niet voorzien van betoverende metallic lak, nodigen uit tot spelen. Je wil er spontaan in of op kruipen, eropaf sluipen of er heel hard omheen rennen. Ik wel in ieder geval. Opzij, opzij, opzij!

 

 

 

citaat: Haruki Murakami

gedicht: als dan

als als daar is

is als reeds was

als was in ons brein

dat nu ooit als was

 

als dan daar ook zou zijn...

maar meestal is ik er nog

en blijft dan gelijk nu

maar dan een beetje anders

 

 

 

recept: In wijn gestoofde witte kool

Soms experimenteert een mens wat. Soms pakt dat goed uit. Zoals nu. Een stoer en verwarmend koolgerecht dat tegelijkertijd fluweelzacht, friszoet en verfijnd is. Kan dat dan met kool? Ja, dat kan. Dus, wat te hebben en te doen:

Hebben

• ½ biologische witte kool, buitenste bladeren verwijderd, geschaafd of fijn gesneden
• klont bio-roomboter
• 2 a 3 scheuten milde olijfolie
• 1 biologische runderbouillontablet (voor ½ liter)
• 6-8 ijsklonten witte wijn (restjes wijn in ijsblokjes invriezen)
• 75- 100 ml Kaapse vruchtenazijn (fair trade original)
• 2 gedroogde biologische vijgen in plakjes gesneden
• flinke theelepel Dijon mosterd
• grove 4-seizoenenpeper (hele korrels stampen in de vijzel, de verdwaalde roze korrels en het verschil in grootte veroorzaken onverwachte smaakexplosies)

 

Doen

1. Smelt de boter in de pan

2. Kool erbij (biologisch dus slechts buitenste blad eraf, niet wassen, geen aanhangend

    water)

3. Olijfolie erover

4. Verkruimel het runderbouillontablet

5. Wijn (ijsblokjes) +

6. Kaapse vruchtenwijnazijn +

7. Plakjes vijg +(deze smelten gaandeweg, je ziet straks niets meer van de mooie plakjes,  

    maar de vijgenpitjes geven een verrukkelijk zoet aroma)

8. Klodder Dijonmosterd toevoegen en alles door elkaar husselen

9. Uurtje stoven op laag vuur, wel af en toe roeren natuurlijk

10. Seizoenenpeper erbij 

11. Bon apetite!

 

 

 

 

 

 

blogbericht: In love with...MasterChef Oli

Voor iemand die nauwelijks tv kijkt, vliegen nieuwe liefdes via de ether toch opmerkelijk snel mijn leven binnen. Ik verwelkom slechts kwaliteit en daarmee blijft mijn beeldbuistijd beperkt tot sporadisch een  kunst-, kook- of natuurprogramma. En dan nog, de eigen ervaring gaat voor de tweedimensionale. Maar goed, een mens kan niet 24/7 in touw zijn. Werd ik twee weken geleden nog bevangen door de bebaarde bejaarde Charles Koechlin in het muziekprogramma Vrije Geluiden (column 19 november).

Deze week werd ik verliefd op Oli. Een 22 jarige kok die meedoet aan het BBC programma MasterChef: professionals. Tussen de testosteronbonken houdt hij zich zeer goed staande met zijn ietwat naïeve uitstraling. Olijke Oli met zijn open blik. Geen zucht naar macht. Geen hang naar dwang. Slechts een intrinsieke drive om te koken met liefde voor het eten. Hij is volledig zijn kwetsbare zelf en daardoor zo sterk. Fantastische vent, ik ben fan. Een waar genot om naar zijn kookkunst te kijken, laat staan hoe het proeven zou zijn. Van zijn kookkunst dan hè.

blogbericht: Hazelnootpastarecept tegen donkere dagen depressie

Na de vrolijke kleurexplosie van fluorescerend geel, oranje, oker en rood herfstblad, die de afgelopen weken tot een waar feestje maakten, is dan nu echt definitief de saaiste periode van het jaar aangebroken. Weertechnisch dan hè. Het is namelijk de periode dat alle blaadjes van de bomen gewaaid zijn, de dagen korter en kortst, en als het dan even licht is dan is het grijs. Daarbij zeikt of stort de regen respectievelijk lafjes dan wel met bakken uit de hemel. Dus wat doen we om die donkere dagen depressie buiten de deur te houden? Eten. Waarom denk je dat schranspartijen als Sinterklaas en Kerst in het leven geroepen zijn. Juist, en het lekkerste eten maak je nu eenmaal zelf. Dus sleep bergen hazelnoten je huisje in en doe gezellig de kaarsjes aan. Enige waarschuwing is hier wel geboden, dit recept voor hazelnootpasta is namelijk verslavend. Je wordt er heel gelukkig van. Stel je voor: de lekkerste hazelnootpasta ooit, gecombineerd met dito chocolademousse. Zonde om op je brood te doen. Gewoon lekker uit de pot lepelen. Word je vrolijk van in deze donkere dagen. Met dank aan Karin.
Hazelnootpasta uit de rubriek ‘koken met Karin’ (Trouw)

beeldgedicht: van varken tot vlees (schilderij Musser)

geboren

gespeend

gespeeld

gekloederd

gevoederd

gewroet

gebeerd

gedekt

gejongd

gezoogd

gezeugd

geslacht

gehangen

gezaagd

gespleten

gewikt

gewogen

gemeten

geronnen

geregen

gerookt

gezouten

gehakt

gekruid

gekookt

gebraden

gegeten

 

 

gedicht: Caravane (muziek Koechlin)

 

stad in stilte

pad van zand

gepleisterde gevel

wit

katoenen doek

klapt loom

warme wind

waait wang

vleug geur

kaneel, komijn en kardemom

kalm keer ik

nog eens om

 

 

 

 

Bij kettingreactie van 21 november radio 4

column: De mystiek van muziek: Koechlin

Zaterdagochtend onder een dekbedje op de bank, nog loom van lijf en leden en derhalve zeer ontvankelijk, word ik verleid door een bejaarde bebaarde man. Componist Charles Koechlin wordt door Vrije Geluiden presentator Melchior Huurdeman (overigens een irritant mannetje waar de onechtheid vanaf druipt) een zonderling genoemd, daarbij spreekt hij ook nog eens zijn naam verkeerd uit. Fluitist Leendert de Jonge corrigeert Melchior beleefd na het ten gehore brengen van Koechlins werk.

Soms gebeurt het je en wordt je onverwacht bevangen door ingetogen klanken en melodieën. De mystiek van muziek. Maar dat dat door een fluitist zou gebeuren, dat had ik nou niet verwacht. Herinner je je dat optreden van die blokfluitist in DWDD nog? Technisch vast fantastisch, maar dan loop ik toch eerder warm voor een gitarist, violist of pianist. En trompettist Eric Vloeimans weet me ook altijd tot tranen te roeren met zijn spel. Anyway, de betovering zorgt ervoor dat ik volledig in beslag word genomen door de muziek, de gedachtestroom stopt, mijn lichaam ontspant en met mijn gesloten ogen volgt iedere vezel in mijn lijf de muziek. Een gevoel van schoonheid, kalmte, rust, het is goed zo, maakt zich van me meester.

Dus als Leendert zijn spel eindigt ben ik verliefd. Hij vertelt dat Charles Koechlin een man was die met zijn meditatieve muziek zijn tijd ver vooruit was, graag fotografeerde en aan de ruige Franse kust vertoefde. Klinkt als mijn ideale man, had ik alleen een eeuw eerder geboren moeten worden. Later die week hoor ik op radio 4 wederom een muziekstuk van Koechlin: Caravane. Ik laat alles uit mijn handen vallen, leg me neder op de sofa en laat me meevoeren in de muzikale vertolking van Koechlins droombeeld dat hij kreeg tijdens een siësta. En jawel. Opnieuw betoverd door de feeërieke en sprookjesachtige muziek. Echte liefde dus, geen eendagsvlieg.

Volgend weekend vindt in Amsterdam het Koechlinfestival plaats. Nu minimal music componisten als Simeon ten Holt en Philip Glass via DWDD een groot publiek bereikt hebben, heb ik de hoop dat ook Koechlin nog vele harten gaat veroveren.

 

foto's: natuur in herfstlicht

 

 

 

 

foto's: GLOW, faces of the Netherlands, Jan Ising