Soms
gebeurt het je en wordt je onverwacht bevangen door ingetogen klanken en melodieën.
De mystiek van muziek. Maar dat dat door een fluitist zou gebeuren, dat had ik
nou niet verwacht. Herinner je je dat optreden van die blokfluitist in DWDD
nog? Technisch vast fantastisch, maar dan loop ik toch eerder warm voor een
gitarist, violist of pianist. En trompettist Eric Vloeimans weet me ook altijd
tot tranen te roeren met zijn spel. Anyway, de betovering zorgt ervoor dat ik
volledig in beslag word genomen door de muziek, de gedachtestroom stopt, mijn
lichaam ontspant en met mijn gesloten ogen volgt iedere vezel in mijn lijf de
muziek. Een gevoel van schoonheid, kalmte, rust, het is goed zo, maakt zich van
me meester.
Dus
als Leendert zijn spel eindigt ben ik verliefd. Hij vertelt dat Charles
Koechlin een man was die met zijn meditatieve muziek zijn tijd ver vooruit was,
graag fotografeerde en aan de ruige Franse kust vertoefde. Klinkt als mijn
ideale man, had ik alleen een eeuw eerder geboren moeten worden. Later die week
hoor ik op radio 4 wederom een muziekstuk van Koechlin: Caravane. Ik laat alles
uit mijn handen vallen, leg me neder op de sofa en laat me meevoeren in de
muzikale vertolking van Koechlins droombeeld dat hij kreeg tijdens een siësta. En
jawel. Opnieuw betoverd door de feeërieke en sprookjesachtige muziek. Echte
liefde dus, geen eendagsvlieg.
Volgend
weekend vindt in Amsterdam het Koechlinfestival plaats. Nu minimal music componisten
als Simeon ten Holt en Philip Glass via DWDD een groot publiek bereikt hebben, heb
ik de hoop dat ook Koechlin nog vele harten gaat veroveren.
