blogbericht: In love with...MasterChef Oli

Voor iemand die nauwelijks tv kijkt, vliegen nieuwe liefdes via de ether toch opmerkelijk snel mijn leven binnen. Ik verwelkom slechts kwaliteit en daarmee blijft mijn beeldbuistijd beperkt tot sporadisch een  kunst-, kook- of natuurprogramma. En dan nog, de eigen ervaring gaat voor de tweedimensionale. Maar goed, een mens kan niet 24/7 in touw zijn. Werd ik twee weken geleden nog bevangen door de bebaarde bejaarde Charles Koechlin in het muziekprogramma Vrije Geluiden (column 19 november).

Deze week werd ik verliefd op Oli. Een 22 jarige kok die meedoet aan het BBC programma MasterChef: professionals. Tussen de testosteronbonken houdt hij zich zeer goed staande met zijn ietwat naïeve uitstraling. Olijke Oli met zijn open blik. Geen zucht naar macht. Geen hang naar dwang. Slechts een intrinsieke drive om te koken met liefde voor het eten. Hij is volledig zijn kwetsbare zelf en daardoor zo sterk. Fantastische vent, ik ben fan. Een waar genot om naar zijn kookkunst te kijken, laat staan hoe het proeven zou zijn. Van zijn kookkunst dan hè.

blogbericht: Hazelnootpastarecept tegen donkere dagen depressie

Na de vrolijke kleurexplosie van fluorescerend geel, oranje, oker en rood herfstblad, die de afgelopen weken tot een waar feestje maakten, is dan nu echt definitief de saaiste periode van het jaar aangebroken. Weertechnisch dan hè. Het is namelijk de periode dat alle blaadjes van de bomen gewaaid zijn, de dagen korter en kortst, en als het dan even licht is dan is het grijs. Daarbij zeikt of stort de regen respectievelijk lafjes dan wel met bakken uit de hemel. Dus wat doen we om die donkere dagen depressie buiten de deur te houden? Eten. Waarom denk je dat schranspartijen als Sinterklaas en Kerst in het leven geroepen zijn. Juist, en het lekkerste eten maak je nu eenmaal zelf. Dus sleep bergen hazelnoten je huisje in en doe gezellig de kaarsjes aan. Enige waarschuwing is hier wel geboden, dit recept voor hazelnootpasta is namelijk verslavend. Je wordt er heel gelukkig van. Stel je voor: de lekkerste hazelnootpasta ooit, gecombineerd met dito chocolademousse. Zonde om op je brood te doen. Gewoon lekker uit de pot lepelen. Word je vrolijk van in deze donkere dagen. Met dank aan Karin.
Hazelnootpasta uit de rubriek ‘koken met Karin’ (Trouw)

beeldgedicht: van varken tot vlees (schilderij Musser)

geboren

gespeend

gespeeld

gekloederd

gevoederd

gewroet

gebeerd

gedekt

gejongd

gezoogd

gezeugd

geslacht

gehangen

gezaagd

gespleten

gewikt

gewogen

gemeten

geronnen

geregen

gerookt

gezouten

gehakt

gekruid

gekookt

gebraden

gegeten

 

 

gedicht: Caravane (muziek Koechlin)

 

stad in stilte

pad van zand

gepleisterde gevel

wit

katoenen doek

klapt loom

warme wind

waait wang

vleug geur

kaneel, komijn en kardemom

kalm keer ik

nog eens om

 

 

 

 

Bij kettingreactie van 21 november radio 4

column: De mystiek van muziek: Koechlin

Zaterdagochtend onder een dekbedje op de bank, nog loom van lijf en leden en derhalve zeer ontvankelijk, word ik verleid door een bejaarde bebaarde man. Componist Charles Koechlin wordt door Vrije Geluiden presentator Melchior Huurdeman (overigens een irritant mannetje waar de onechtheid vanaf druipt) een zonderling genoemd, daarbij spreekt hij ook nog eens zijn naam verkeerd uit. Fluitist Leendert de Jonge corrigeert Melchior beleefd na het ten gehore brengen van Koechlins werk.

Soms gebeurt het je en wordt je onverwacht bevangen door ingetogen klanken en melodieën. De mystiek van muziek. Maar dat dat door een fluitist zou gebeuren, dat had ik nou niet verwacht. Herinner je je dat optreden van die blokfluitist in DWDD nog? Technisch vast fantastisch, maar dan loop ik toch eerder warm voor een gitarist, violist of pianist. En trompettist Eric Vloeimans weet me ook altijd tot tranen te roeren met zijn spel. Anyway, de betovering zorgt ervoor dat ik volledig in beslag word genomen door de muziek, de gedachtestroom stopt, mijn lichaam ontspant en met mijn gesloten ogen volgt iedere vezel in mijn lijf de muziek. Een gevoel van schoonheid, kalmte, rust, het is goed zo, maakt zich van me meester.

Dus als Leendert zijn spel eindigt ben ik verliefd. Hij vertelt dat Charles Koechlin een man was die met zijn meditatieve muziek zijn tijd ver vooruit was, graag fotografeerde en aan de ruige Franse kust vertoefde. Klinkt als mijn ideale man, had ik alleen een eeuw eerder geboren moeten worden. Later die week hoor ik op radio 4 wederom een muziekstuk van Koechlin: Caravane. Ik laat alles uit mijn handen vallen, leg me neder op de sofa en laat me meevoeren in de muzikale vertolking van Koechlins droombeeld dat hij kreeg tijdens een siësta. En jawel. Opnieuw betoverd door de feeërieke en sprookjesachtige muziek. Echte liefde dus, geen eendagsvlieg.

Volgend weekend vindt in Amsterdam het Koechlinfestival plaats. Nu minimal music componisten als Simeon ten Holt en Philip Glass via DWDD een groot publiek bereikt hebben, heb ik de hoop dat ook Koechlin nog vele harten gaat veroveren.

 

foto's: natuur in herfstlicht

 

 

 

 

foto's: GLOW, faces of the Netherlands, Jan Ising

gedicht: Dood door schuld

 

 

er is zojuist een koolmees heen gegaan

dood door schuld?

ik weet het niet

wel in mijn huis

tegen mijn raam

 

kijk

dat maakt op zijn minst verdacht

en dat nabij een openstaand raam

zich een aanlokkelijke mezenkast bevindt

das ook al geen omstandigheid die verzacht

 

 

tja

mij treft dus enige blaam

geen rode wijn op een behouden vlucht

maar een nederige begrafenis onder de tulpenboom

en bij dezen aan alle mezen beloofd:

ik laat voortaan een ander raam openstaan

 

 

column duurzame logo's: Geloof jij nog?

Nee, niet in de Sint. Ik bedoel in fairtrade, ecologisch en duurzaam. De marketingmachine draait op volle toeren en iedere fabrikant weet dat de verkoopcijfers stijgen als er een duurzaam logo op staat. Na al dat gegoochel door banken met ondoorgrondelijke financiële constructies willen mensen weer puur, eerlijk en echt. Ook ik.

Zo kocht ik bij Albert Heijn ecologisch toiletpapier. Stukken duurder maar wel schone billen een dito geweten: dubbelfris zeg maar. De Keuringsdienst Van Waarde bezocht de fabriek die het ecologisch toiletpapier voor AH maakt. Want naast de ondoorgrondelijke tekst op de verpakking was het gerecycled papier wel erg wit. De arme man in de fabriek kreeg het maar niet uitgelegd terwijl de journalist er nog eens op aandrong om dat Harry Potterachtig procedé van gebruikt papier naar wit papier te mogen zien. Help. Terwijl de camera stopte met draaien, maar de microfoon op zijn jasje nog open stond, belde de arme man in paniek met zijn woordvoerder: ‘ik kan toch niet zeggen dat we chemicaliën gebruiken!’ Voelde ik me even beetgenomen.

En nu weer. De Volkskrant bericht dat fairtrade chocolade van Max Havelaar ook al niet zo eerlijk blijkt te zijn. Van het extra geld dat de consument betaalt gaat eenderde naar cacaoproducenten. Die zijn vertegenwoordigd in coöperaties (voel je hem al aankomen?) zij maken zoveel extra kosten dat de opbrengsten aan de boeren gehalveerd worden. De boeren horen een gegarandeerde prijs te krijgen van $2,- per kilo. Al lag die prijs het afgelopen jaar rond de $3,-, de boeren in Ghana en Ivoorkust kregen slechts $1.40. Daarbij hadden de meeste faitrade-boeren nog nooit van het begrip fairtrade gehoord. Laat staan dat ze er iets van merkten.

Conclusie: de marketingmachine goochelt met logo’s als de banken met financiële constructies. Ik geloof er niet meer in. Waarin dan nog wel? In de biologisch-dynamische boerderij uit de buurt die mij voorziet van groente, zuivel en vlees. Vrijdag vond ik een met bloed en zand besmeurd briefje in de groentetas: we hebben net onze goed vetgemeste varkens geslacht. U kunt een vleespakket afhalen. Kijk, dáár geloof ik in.

blogbericht: Vakantiemarktjes en mannen

Op vakantie ontkom je er vaak niet aan. Marktjes bezoeken. Als ik alleen ben zul je me er niet snel zien. Maar als er een andere dame bij is ga ik voor de vorm toch even mee. Ik probeer het braaf, een mens moet zich tenslotte toch een beetje aanpassen aan zijn medereiziger nietwaar. Maar immer ben ik in no time vervult met een mengeling van medelijden en irritatie waardoor je zo’n verkoper nooit meer een gelijkwaardige blik in de ogen gunt. Medelijden omdat hij, meestal van Afrikaanse komaf, in erbarmelijke omstandigheden moet werken. Overdag sjouwen over het strand met al zijn waar. ’s Avonds op de stenen in de straatjes met vrolijk schijnende lampjes, die het schrijnende verdoezelen. Ik voel me de rijke witte die voor op een dubbeltje op de eerste rij wil zitten. Ik voel me dom als ik niet afpingel. Ik voel me een kolonist als ik de beste man ook nog eens een poot uit probeer te draaien. En geïrriteerd. Ik hou niet van winkelen en niet van drukte. Wat moet ik met die spullen? En omdat die spullen me niet interesseren kijk ik vooral naar de mensen achter de kraampjes. En dan voel ik me weer schuldig omdat ik op vakantie ben en zij niet. Dan ga ik toch weer spullen kijken die ik niet wil hebben. Dus. Voortaan kijk ik nog maximaal twee kraampjes mee naar armbandjes, tassen en schoenen. En dan ga ik bier drinken op het terras. Mannen kijken.