ZET JE
SCHRAP
BEN
SCHERP
scheur
schaaf
scherf
schrijf
schilder
schreeuw
zing
tot klanken
weerklinken
donderdag 31 januari 2013
maandag 28 januari 2013
column: Daar gaat ze
Haar grijze haren goed gekapt en in tenue. Een dame
draagt immers een rok en kousen. Ook als het vijf graden vriest en er een, voor
Nederlandse begrippen, ongekend sneeuwdek ligt dat de buurt al dagen tot een
waar slee-oord maakt voor de buurtkinderen.
Op de stoep knerpt de sneeuw onder mijn wandelschoenen. Voor
me schuifelt de dame in tenue met haar rollator over de platgereden sneeuw. We
groeten als ik passeer. ‘Glad hè,’ zegt ze. Ik vraag of ik een handje kan
helpen, maar zie in dat letterlijk een handje helpen geen zin heeft. Ze heeft
beide handen nodig voor de rollator. Ze bedankt me en lopen samen op terwijl ze
me vertelt dat ze 89 jaar is. Niet eens gespeeld verbaasd kijk ik in haar
twinkelende levenslustige ogen en naar haar amper gerimpelde huid. ‘Wat is uw
geheim?’ Glunderend: ‘niet in de zon en geen dure crèmes. Alleen voor het
slapen gaan wat pure glycerine op je gezicht. Toen mijn man er nog was lachte
hij erom. Maar het kost slechts €2,- voor een hele fles’. Ik complimenteer haar
met haar uiterlijk, ‘maar uw hele voorkomen doet me niet aan een 89 jarige
denken’. Het volgende geheim: twee stuks fruit en twee maal daags een ommetje.
Weer of geen weer. Dus zodoende schuift ze met haar rollator over deze sleebaan.
Wanneer de verhalen over de ruziënde schoondochters komen en haar zoons die zo
ver weg wonen, wens ik haar nog een prettige dag.
Een paar dagen later rij ik met de auto de buurt in.
Voorzichtig. Want hoewel mijn ruitenwissers op volle toeren draaien om de horizontale
slagregens mijn zicht niet te laten belemmeren, is de grond nog bevroren en het
wegdek getransformeerd van sleebaan naar gletsjer. Daar gaat ze. De dame in
tenue met in haar ene hand de rollator, in de andere een paraplu (het kan dus
wel op glad wegdek met één hand de rollator besturen). Mijn glimlach als ik
haar passeer is een mix van ontroering, trots en bewondering. Haar man al jaren
dood, haar vrienden en familie eveneens
uitgestorven, zwak, ziek of misselijk. De zoons ver weg en de
schoondochters kunnen elkaar niet luchten of zien. En de buurtbewoners? Die
ziet ze al ruim 45 jaar komen en gaan, die hebben het allemaal druk met hun eigen
levens. De volgende keer toch maar eens vragen hoe dat nu precies zit met die
kibbelende schoondochters.
dinsdag 22 januari 2013
maandag 21 januari 2013
column: Skibroek
Ik ben afgelopen week getest. Hoe gaat u om met stress? Score:
eenmaal geslaagd, eenmaal gezakt.
Donderdag rij ik naar Rotterdam. Tijdens mijn inhaalmanoeuvre
op de snelweg seint een vrachtwagen. Meteen ben ik scherp op vreemde luchtjes
en geluidjes die mijn auto zou kunnen gaan produceren. En jawel hoor, ineens gaat
de blazer keihard. Het vermogen van de motor neemt af, ik schakel terug en het
razen stopt. Dan blijkt dat alles is gestopt. Kut.
Knipperlichten aan en met 120 km per uur ziet de
besneeuwde vluchtstrook eruit als een ongewenste slipbaan. Ik laat de auto uitrollen,
ga rustig de vluchtstrook op en rem af. Ik sta stil en prijs mezelf een schattige
Niki Lauda in mijn gebloemde jurkje met panty. Best koud. Maar een slimme meid
is op haar toekomst voorbereid, dus uit de kofferbak tover ik mijn skibroek
tevoorschijn. Ik bel met de ANWB, maak grapjes met de dame bij de alarmcentrale.
Terwijl ik in de sneeuw wacht op de calamiteitendienst doe ik een intervaltraining
op de plaats en hou me zo heerlijk warm. De man van het wegsleepbedrijf gooit
me niet, zoals het hoort, bij het eerstvolgende tankstation af want hij komt
praktisch langs mijn garage, zegt hij. En zodoende draag ik nog geen uur later
de autosleutels over aan de automonteur. Mijn auto blijkt tegen alle
verwachting in nog te maken ook.
Zaterdagnacht kom ik thuis en heb geen warm water meer.
De CV doet het nog tot zondagochtend. Het teveel aan alcohol en tekort aan
slaap hebben een vernietigende uitwerking op mijn pril ontwikkelde
incasserings- en relativeringsvermogen. Mopperend hijs ik me weer in mijn
skibroek en terwijl de wereld wit is, zie ik alles zwart. Ik stink nog naar zweet
ook. De CV hangt in een balkonkast en vóór de leidingen bevriezen met deze aanhoudende
vorst, MOET hij vandaag gemaakt worden. Ik snap geen reet van techniek, dus ben
afhankelijk van een ondernemer die op zondag een storingsdienst draait. Ik haat
het om afhankelijk te zijn. Ik haat onderhandelen met ondernemers. Helemaal op
zondag. Ik voel me bij voorbaat al in het nauw gedreven. Stress. Waarom is er niemand
die dat voor me oplost? Waarom moet ik ALTIJD ALLES zelf oplossen? Boos. En
aangezien aanval de beste verdediging is, krijgt de beste man op zondagochtend
een labiel en narrig wijf aan de telefoon. Moi. Kille uren later en na koud
gemopper van beide kanten doet alles het weer.
Conclusie: mijn skibroek
is ten alle tijden warm.
vrijdag 18 januari 2013
woensdag 16 januari 2013
briefcolumn: geluidsvandalisme in Kröller Müller Museum
Aan het
Kröller Müller Museum
Betreft klacht:
geluidsvandalisme
Geachte directie,
Het komt me
niet mijn neus uit, maar mijn oren. De stoom trouwens ook. Mijn kennismaking
met Vincent van Gogh werd namelijk wreed verstoord door vandalen. Geluidsvandalen
om precies te zijn. Door u op pad gestuurd met de zogenaamde audiotour.
Het ging zo: Vincent
en ik keken elkaar diep in de ogen waarbij in die van mij spontaan de tranen opwelden
bij het aanschouwen van zo’n schoonheid. Maar enig intiem moment werd ons niet
gegund want keer op keer kwam er een arm tussen mij en Vincent. Daaraan
vastgeroest een soort van mobiele telefoon die onder het schilderij werd
gehouden om vervolgens tergend hard en uiterst irritant te bliepen. Die mobiele
krengen stonden ook nog op een volume waar de gemiddelde puber jaloers op is. Gevolg:
een kakofonie van bliebjes en een canon van net niet te verstaan geleuter.
Vanaf nu
behoren oordopjes tot mijn standaard museumuitrusting. Die verstrekt u helaas
niet. Ik daarentegen verstrek u graag een gratis en goed advies: er schijnen
koptelefoons op de markt te zijn die keiharde stilte je trommelvliezen inblazen.
Schaft u er daar alstublieft ook een paar van aan zodat ik en die andere stilteliefhebbende
bezoekers in alle rust kunnen genieten van de door u geboden meesterwerken. Ik
zal u daarvoor zeer erkentelijk zijn.
Bij voorbaat
dank,
vriendelijke
groet,
een ouderwets
kunstminnende deerne
dinsdag 15 januari 2013
vrijdag 11 januari 2013
donderdag 10 januari 2013
dinsdag 8 januari 2013
maandag 7 januari 2013
sprookje: Trammelant met fazant
Er was eens een
fazant en die zocht trammelant. Maar daarover later meer. Weet je wie er ook
was? Oma Leontien. Zij kon ondanks haar leeftijd iedere man in het dorp
trouwen. Niet omdat ze zo mooi was, nee, omdat ze de allerlekkerste maaltijden
kon brouwen. Uit haar huisje stegen altijd heerlijke geuren op. Versgebakken brood,
warm en zacht van binnen met een krakende, knapperige korst. In roomboter
aangebraden wild. Sappig mals vlees dat van het bot afglijdt en weer met een
(dit keer dunner) krakende, knapperige en karamelachtige korst. Gestoofde uien,
wijn en kruiden. Verlekkerd hingen alle mannen uit het dorp rond haar huis. De
vrouwen waren de wanhoop nabij. Was het betoverde boter? Waarom bleven al die
geuren zo aan hun mannen leuren? Hoe deed die Leontien dat toch? Ze zaten flink
te balen maar geen van hen had ooit haar recepten kunnen achterhalen.
Tot op een dag een
fazant in het dorp verscheen. Hij keek eens om zich heen. Dus hier waren al
zijn soortgenoten omgekomen. Bij vrouwe Leontien, waar al die mannen van
dromen. Daar rook hij de afgrijselijke lucht van verbrande broeders. En dacht: ‘wacht
maar, ik zal jullie hebben stelletje loeders.’ Hij trok zich terug in een
leegstaand huisje en lachte alvast hard in zijn knuistje. De fazant had een
briljant plan en flanste een flyer in elkaar: ‘Leontien geeft twee uur vanmiddag
een kookdemonstratie, komt u allen maar!’ De mensen dachten: ‘hè hè, eindelijk
is het klaar met dat smikkelen en smachten om die recepten van Leontien. Nu
gaan we het met eigen ogen zien. Kunnen we dat lekkers voortaan zelf brouwen en onze mannen bij ons houden.’ Stipt
twee uur waren allen bij Leontien.
Maar wat kregen zij
daar te zien? Leontien lag al aan het spit, zonder haar gebit. De fazant stond
ernaast en schalde boos: ‘ja, en mijn naam is haas, nou goed, maar wie is er nu
de baas?!’ Hij had de oven al flink opgestookt en daarin lag een lekker
knapperig brood. De mensen wisten niet wat ze zagen en de mannen begonnen
jammerlijk te klagen. ‘O nee, o nee, nu gaan we ons Leontien nooit meer ruiken
en zien!’ De fazant was helemaal in zijn nopjes. Hij besmeerde Leontien royaal
met boter en peperde haar eens flink in. ‘Zo Leontien en nu ga jij lekker in die
oven, heb je al zin?’ Leontien dacht aan haar verbrande billen en begon alvast
heel hard te gillen. De dorpsmannen en Leontien weenden en schreiden voor tien.
De vrouwen konden het echt niet langer aanzien. Ze grepen de fazant bij de nek
en fluisterden: ‘houd jij ‘ns effe je grote bek.’ Ze maanden hun mannen tot
stilte en richtten zich tot Leontien. ‘Zeg Leontien, als jij ons nu eindelijk je
kookkunsten laat zien. Dan halen we jou van het spit en geven we meteen je
gebit. Want dit ziet er natuurlijk niet uit.' Leontien vond dat een uiteraard
een heel goed plan. En och arme, daar lag ie dan, alsnog in de pan. De fazant
op zoek naar trammelant.
zondag 6 januari 2013
vrijdag 4 januari 2013
knutseltip: even-wegdromen-doos
- lege doos
- fijne plaatjes:
atlaskaartjes (oude agendavulling), plaatjesuit tijdschriften (Flow heeft mooi
papier), (vakantie)foto’s, etc.
- schaar
- lijm
- plakband
-
leuke-herinner-dingen-triggers
als treinkaartjes, takjes, theezakjes.
Abonneren op:
Posts (Atom)