Ik ben afgelopen week getest. Hoe gaat u om met stress? Score:
eenmaal geslaagd, eenmaal gezakt.
Donderdag rij ik naar Rotterdam. Tijdens mijn inhaalmanoeuvre
op de snelweg seint een vrachtwagen. Meteen ben ik scherp op vreemde luchtjes
en geluidjes die mijn auto zou kunnen gaan produceren. En jawel hoor, ineens gaat
de blazer keihard. Het vermogen van de motor neemt af, ik schakel terug en het
razen stopt. Dan blijkt dat alles is gestopt. Kut.
Knipperlichten aan en met 120 km per uur ziet de
besneeuwde vluchtstrook eruit als een ongewenste slipbaan. Ik laat de auto uitrollen,
ga rustig de vluchtstrook op en rem af. Ik sta stil en prijs mezelf een schattige
Niki Lauda in mijn gebloemde jurkje met panty. Best koud. Maar een slimme meid
is op haar toekomst voorbereid, dus uit de kofferbak tover ik mijn skibroek
tevoorschijn. Ik bel met de ANWB, maak grapjes met de dame bij de alarmcentrale.
Terwijl ik in de sneeuw wacht op de calamiteitendienst doe ik een intervaltraining
op de plaats en hou me zo heerlijk warm. De man van het wegsleepbedrijf gooit
me niet, zoals het hoort, bij het eerstvolgende tankstation af want hij komt
praktisch langs mijn garage, zegt hij. En zodoende draag ik nog geen uur later
de autosleutels over aan de automonteur. Mijn auto blijkt tegen alle
verwachting in nog te maken ook.
Zaterdagnacht kom ik thuis en heb geen warm water meer.
De CV doet het nog tot zondagochtend. Het teveel aan alcohol en tekort aan
slaap hebben een vernietigende uitwerking op mijn pril ontwikkelde
incasserings- en relativeringsvermogen. Mopperend hijs ik me weer in mijn
skibroek en terwijl de wereld wit is, zie ik alles zwart. Ik stink nog naar zweet
ook. De CV hangt in een balkonkast en vóór de leidingen bevriezen met deze aanhoudende
vorst, MOET hij vandaag gemaakt worden. Ik snap geen reet van techniek, dus ben
afhankelijk van een ondernemer die op zondag een storingsdienst draait. Ik haat
het om afhankelijk te zijn. Ik haat onderhandelen met ondernemers. Helemaal op
zondag. Ik voel me bij voorbaat al in het nauw gedreven. Stress. Waarom is er niemand
die dat voor me oplost? Waarom moet ik ALTIJD ALLES zelf oplossen? Boos. En
aangezien aanval de beste verdediging is, krijgt de beste man op zondagochtend
een labiel en narrig wijf aan de telefoon. Moi. Kille uren later en na koud
gemopper van beide kanten doet alles het weer.
Conclusie: mijn skibroek
is ten alle tijden warm.
