foto's: De Hef in Rotterdam (1938 en 2013)

foto: Wim Scheffers (1909 - 1994)

blogbericht: Zittend in het Markdal

Ik zit in het Markdal aan een zij-arm van rivier de Mark, in een tussengebied zonder paden. Niemand te bekennen. Het gras loopt naar beneden en gaat na een paar stompjes struik over in sprietjes riet. Er liggen een paar keien (door mensenhanden neergelegd? Nederland kennende vast wel en ook niet zonder reden, die ik nu echter niet bedenken kan). Dicht aan het water krijgt het riet groene topjes.

Het water raakt hier in een stroomversnelling en maakt een hol, vol, plonzend, ploiiinnnnnk geluid. Dan kloeink-kloeink kabbelend, dan weer stromend. Achter me klinkt het doffe getik van een specht in de verte, heel even maar. Ganzen vliegen gak-gakkend over. Een vogel maakt een fuut fuut geluid, geen idee of het er ook werkelijk een is. Drie kleine meeuwen scheren schor door de lucht.

Het is bewolkt met een paar blauwe gaten. Rechts zijn de wolken wattig, in elkaar overlopend van witgrijsblauw naar donkergrijsblauw, daaronder een variant met meer wit en de onderste laag eindigt in witzalmroze. Op links perst de zon plots een lichtbundel stralen door de nauwe doorgangen in de donkergrijze wolkenmassa. Ze wint langzaam terrein en beschijnt de molshopen die in grote getale door het gras bollen. Dan breekt de zon helermaal door en verwarmt mijn linkerwang en oor. Een sportvliegtuigje komt ronkend over. De brug in de verte flikkert en schittert alsof er een gloeiendhete asfaltweg voor ligt. Het is vijf graden Celsius.

citaat uit: Medereizigers, over de liefde tussen mensen en dieren. Rudy Kousbroek

 

Gelukkige mensen en bier

Ik ben met een vriendin in restaurant de Beyerd. Het enige café restaurant in Breda dat zijn eigen bier brouwt. Alle gerechten worden dus bereid met bierbrouwsels. De sfeer is ongedwongen, de bediening kundig en vrolijk, het eten goed. Voordat onze biefstuk komt, krijgen we een amuse van het huis: artisjoksoep met daarbij een snee zelfgebakken brood, gemaakt met de mout die overblijft na het bierbrouwen.

Een vrouw alleen, rond de 40 stapt binnen: kort haar, sportief type, zelfverzekerd met een open en zachte blik. Ze bestelt een groot glas speciaalbier. Wanneer haar eten komt, kijkt ze naar haar bord, lijkt te danken en gaat rustig eten. Een groep hoogopgeleide 30’ers en 40’ers schuift aan aan de grote tafel naast ons. Het alfamannetje, lijkend op een verlopen soapster, neemt het woord. Zijn speech kabbelt door de ruimte, zo nu en dan bevestigd door de groep met een bescheiden lach. Dan neemt alfamannetje twee (type van Binsbergen, je weet wel van Jiskefet), voor wie de speech bedoeld was, het woord. Hij dankt als een gelukkig man het bier en de mensen. Ook de woorden ‘project’ en ‘resultaat’ komen veelvuldig voor. Onvoorstelbaar hoe iemand met zo weinig woorden zo’n lange speech kan houden. Hij praat hard, de groep lacht hard. De vrouw zit ontspannen te eten. Ze neemt haar laatste slok speciaalbier. Ze ziet er gelukkig uit.

foto: water aan bosrand

foto's: werk van Katharina Grosse in De Pont

 

 

 

 

 

 

foto's: dank voor stank

taartje voor de boer die paardenmest gaf voor de moestuin

 

 

foto: dood lieveheersbeestje

 

 

citaat Spinvis (flow scheurkalender)

 

 

foto: regenworm

 

 

Elisabeth Vandenbussche, Brussel 20 maart 2013

 

tantelies

 

wat ik eigenlijk nog altijd zeggen wou

maar wat we bij leven laten

laten gebeuren

laten gaan

 

we herinneren ons het geven

de keren dat we zwegen

ieder zijn roem en ruis

ieder zijn kruis

het is zoals die dingen gaan

in het dagelijks bestaan

 

maar toch zeg ik vandaag

wat ik eigenlijk nog altijd zeggen wou

ik hou van jou

 

 

foto's en liedje Guy Mortier & Wawadadakwa: vogeltjeskak

luistertip:
Er Was Een Vogeltje Dat Kon Niet Meer Kakken - Guy Mortier & Wawadadakwa


 

 

 

 

 

 

foto: water & wolken

 

 

foto's: heester in knop

 

 

 

 

 

 

 

foto's: lente in aantocht

 

 

 

foto: Zeeuwse kust

 

 

briefje van Janne Schra

 

Na ongestoord, echter niet ongehoord, meezingen met de nieuwe Janne Schra CD  op treinbalkon...




 

foto: vogeltje binnen ontwaakt

 

 

foto's: fuut

 

 

 

citaat Herman van Veen: uit voor ik het vergeet

 

 

klei & strandzand

 

 

column: Museumtips voor gevoelige zielen

 

 

Musea zijn fantastisch. Je bezoekt een schatkamer vol wonderlijk werk waarmee je moeiteloos naar onbekende tijden en werelden reist. Als herboren kom je er weer uit. Onbeperkt reizen voor slechts €50,- per jaar. Lang leve de museumjaarkaart, daar kan geen touroperator tegenop.

Musea zijn rampzalig. Vanwege bovengenoemde effecten trekken ze medereizigers aan die er eigen manieren op nahouden als veel praten, door het beeld lopen en het allerergst: ongegeneerd bellen. ‘Hey hallo! Nee, ik sta nu in het Stedelijk! Bla bla bla!’ Daarbij wordt huidige kunst niet zelden voorzien van een auditief aspect, dat je het hele museumbezoek achterna galmt.

Om als fijngevoelige ziel toch als herboren terug te komen van je ontdekkingsreis wat tips:

1. Reis alleen. Geloof me, dat went. Mensen beschikken over een natuurlijke neiging tot delen. Hallo mening, geschiedenis, techniek en theorie: vaarwel eigen beleving.

 

2. Begeef je als een spookrijder tegen het verkeer in. Dat voorkomt vertrouwdheid met je medereizigers en het onvermijdelijk daaropvolgende (want zie neiging bij 1) sociale gebabbel.

 

3. Ga zonder verwachtingen. Dacht je dat Columbus vooraf wist wat hij ging zien? Nou dan. Struin rond alsof je in de supermarkt iets voor het avondeten haalt, maar je weet nog niet waar je zin in hebt. Kijk vluchtig om je heen (naar de werken, nooit oogcontact maken met soortgenoten) en zodra je een klik voelt, loop je er doelgericht op af en laat het gebeuren.

4. Focus. Met een beetje concentratie van jouw kant lukt het een meesterwerk wel om je volledig in beslag te nemen zodat je de buitenwereld kunt negeren. Je voelt het vanzelf als de betovering over is. Het aantal betoveringen dat een mens aankan op een dag is trouwens beperkt. Op is op.

5. Laat stromen die tranen. Dat lucht lekker op. Ontdekte laatst Violin van Pablo Picasso. Baf. Raak. Aan de grond genageld. Na 38 jaar oefening gaat het huilen inmiddels vrij geruisloos, zonder hysterische uithalen.

6. Beste tip voor het laatst: een stilte producerende koptelefoon. Aangezien de halve wereldbevolking zich tegenwoordig met een koptelefoon door het leven begeeft, ziet het er niet eens vreemd uit. Met mijn budget hou ik het bij ouderwetse oordopjes. Ook prima.

En zo struin je, tegen de stroom in, ontvankelijk en toch geconcentreerd, met je blik op oneindig, in je eigen auditieve coconnetje door een museum. Zouden meer mensen moeten doen.